ข้าวพันธุ์พื้นเมืองเป็นข้าวที่มีการเก็บรวบรวมและสืบทอดกันมาในแต่ละท้องถิ่น จากสถานการณ์ในปัจจุบันข้าวพื้นเมืองมีปริมาณการปลูกลดน้อยลงเนื่องจากมีราคาต่ำไม่เป็นที่ต้องการของผู้บริโภค อย่างไรก็ตามข้าวพื้นเมืองยังมีความจำเป็นในการปรับปรุงพันธุ์และพัฒนาพันธุ์ข้าวเนื่องจากข้าวพันธุ์รับรองในปัจจุบันล้วนมีต้นกำเนิดจากข้าวพันธุ์พื้นเมือง การศึกษาในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาข้อมูลของข้าวพื้นเมืองเปรียบเทียบกับข้าวพันธุ์รับรอง โดยใช้การเปรียบเทียบลักษณะทางสัณฐานวิทยา ลักษณะทางการเกษตรของข้าว เช่น ความยาวรวง น้ำหนักเมล็ด จำนวนเมล็ดทั้งหมดต่อรวง จำนวนเมล็ดสมบูรณ์ต่อรวง และจำนวนเมล็ดไม่สมบูรณ์ต่อรวง เป็นต้น โดยข้าวเหนียวพันธุ์ กข22 มีจำนวนเมล็ดทั้งหมดและจำนวนเมล็ดสมบูรณ์ต่อรวงสูงที่สุด ในขณะที่ข้าวเหนียวพันธุ์เขี้ยวงูมีจำนวนของเมล็ดไม่สมบูรณ์สูงที่สุดด้านความยาวรวงพบว่าความยาวรวงของข้าวขาวดอกมะลิ105 มีค่าความยาวรวงสูงที่สุด ลักษณะความยาวเมล็ดพบว่าพันธุ์หอมชัยภูมิมีความยาวมากที่สุด ด้านความกว้างเมล็ดแต่ละพันธุ์แตกต่างกันเล็กน้อย ในด้านความหนาของเมล็ดพันธุ์ที่โดดเด่นที่สุดคือ          พันธุ์แสนสบายที่มีความหนาเมล็ดที่ 0.35 เซนติเมตร ด้านลักษณะความหอมซึ่งเกิดจากสาร 2-Acetyl-1-pyrroline (2AP) เป็นลักษณะที่จำเพาะของข้าวหอมมะลิไทย พบว่าพันธุ์ กข15 ซึ่งปรับปรุงและพัฒนาโดยกรมการข้าวมีปริมาณสาร 2AP สูงที่สุดรองลงมาคือ พันธุ์ขาวดอกมะลิ105